Անխախտ հետևորդն եմ այն պնդման, թե կյանքը բումերանգ է, ինչ էլ անես, վերադառնում է քեզ: Համոզված եմ նաև, թե յուրաքանչյուր մարդու համար աշխարհն այնպիսին է, ինչպիսին նա է ընկալում: Ես այնքան էլ լավ չպատկերացրի՝ իրական էր պատմվածքում նկարագրված մեռելային դատարկությունը թե ոչ, բայց դա էական էլ չա, որովհետև դա միջոց է այլ կարևոր խոսակցություն սկսելու համար: Պատմվածքի հերոսը մի մարդ է, ով ծառա է ոչ թե կարգավիճակով, այլ հոգով, մարդ, ում համար ծառա լինելը երանելի վիճակ է, որովհետև այդպես հեշտ է՝ կատարել ուրիշի հրամանները, ոչինչ չնախաձեռնել, ոչինչի մասին չմտածել: Պատահական չէ, որ հենց այդ մարդու մոտ պետք է ծնվեր գողության գաղափարը ու հետաքրքիր է գաղափարից մինչև իրագործումն ընկած ճանապարհը: Շարունակել կարդալ “Ռասյոմոնի դարպասը: Ռյունոսկե Ակուտագավա” →