Մարդու ամենամեծ արժանիքը նրան կասեցնելու անհնարինությունն է: Դա տեսնում ենք մանավանդ Չարլի Չապլին սկզբնական ֆիլմերում: Նա ոչ մի բան չուներ, և ոստիկանները հալածում էին նրան, և չար բախտը նրան հալածում էր, բայց հնարավոր չէր նրան կասեցնել: Նա ընկնում էր փոսերի մեջ, նրա վրայով էին քայլում, և դեռ նա վազում էր: Նրան բանտարկում էին, և նա փախչում էր: Ես սիրում եմ ապրելու այս տեսակի համառությունը: Մենք` հայերս, ունենք դա:
Հատվածը «Մինչև վերջ Վիլյամ Սարոյանի հետ» Կ. Պասմաճյանի հարցազրույցից
Գոհար Բալջյան 